Kiezen uit de honderden foto's (kleine KODAK) was niet zo eenvoudig.
Er was zoveel te zien.
Ik haalde mijn hart op in Dublin.
Oudste broer en oudste zus liepen hier 43 jaar geleden ook rond.
Hen droeg ik met me mee, in mijn hart.
nl.wikipedia.org/wiki/Dublin
De zon scheen en dat was een meevaller.
Van de Northside ging ik, over de rivier the Liffey, naar de Southside en "voelde" de sfeer veranderen.
Koeler en onverschilliger noord en warmer, relaxer, ontspannen in het zuidelijke deel. Veel straatmuzikanten, hippie's en yuppie's.
Ik heb enkele uren rondgezworven en nam daarna een typische toeristische bus met open dak.
De chauffeur heeft me dikwijls doen lachen, vertelde over U2, zong voor ons het liedje van Sweet Molly Malone", maakte grapjes en ging als een speer van zuid naar noord weer terug naar zuid.
Mijn speciale wandelbroek, dikke fleece en donzen vest hielden me warm.
Het standbeeld van Jim Larkin met op de achtergrond "The spire" was het modernste beeld op O' Connelstreet, het noordelijke gedeelte.
Zijn handen nodigen de arbeiders om op te staan voor hun rechten.
en.wikipedia.org/wiki/James_Larkin
De 120 meter hoge speer deed met direct denken aan de naald op het Ladeuzenplein in Leuven.
Ik kreeg het onmogelijk volledig op de foto.
Er was kritiek op het ontwerp en op de kosten (4 miljoen euro), en al voor het kunstwerk er stond kreeg het, zoals gebruikelijk in Dublin, diverse cynische bijnamen, zoals "Stiletto in the Ghetto," de "Rod to God", de "Erection at the Intersection," en de "Stiffy by the Liffey". De kritiek verstomde echter grotendeels toen het monument er eenmaal stond.
nl.wikipedia.org/wiki/The_Spire
Derniers commentaires
→ plus de commentaires