Het was een dag van rennen en haasten op het werk.
Een wandeling zag ik niet meer zitten.
Voor het eerst wou ik maar één ding, naar huis rijden en mijn zetel induiken.
Ik wist dat het nog moeilijker zou zijn om te gaan wandelen in mijn eigen dorp.
Het is daar pikdonker en ik had geen idee voor een foto van vandaag.
Ik stopte met twijfelen en begon mijn wandeling voor de derde dag op rij rond het ziekenhuis.
Het was speciaal om er laat op de avond te wandelen.
Van bedrijvigheid is geen sprake meer.
Bezoekers verlaten in rijen de parkeertoren.
Werknemers rijden de parkings uit.
De werken blijven een boeiend schouwspel.
Alles moet groots en nieuw.
Het stond in sterk contrast met het oude bewakershokje dat op de rand van de parking staat.
Dagelijks komen er duizenden voorbij gereden verlangend naar een parkeerplekje dicht bij het ziekenhuis.
Op een dag zal het geruisloos verdwijnen.
Derniers commentaires
→ plus de commentaires