"VLEERMUIS" was het eerste woord wat in me opkwam toen ik in het donker aan het wandelen was.
De schaduwen boven mijn hoofd waren zeker van een vleermuis.
Bang ben ik niet voor vleermuizen, ik hoopte hem opnieuw te zien.
Maar toen ik onder de lantaarnpaal stond zag ik dat de nerveus vliegende schaduwen veroorzaakt werden door één vliegend insect dat wanhopig in het licht wou kruipen.
Jammer genoeg kon ik hem niet helpen, de lamp hing veel te hoog.
Het was thuis op de computer dat ik zag dat het geen mot was of een dikke hommel maar een MEIKEVER.
Herkennen jullie ook zijn uitgeklapte antennekes?
Deze foto gaf me 100% zekerheid.
commons.wikimedia.org/wiki/File:Maybug.jpg
De twee antennes vallen op door hun oranje kleur, ze bevatten vele zintuiglijke cellen die een chemosensorische functie hebben. Hierdoor kan de kever geuren waarnemen en zo voedsel en een partner opsporen. De stoffen die beschadigde planten aan de lucht afgeven kunnen door de mannetjes worden waargenomen, evenals door een vrouwtje verspreide feromonen, zie ook onder voortplanting en ontwikkeling. Wat zeer opvallend is aan de antennes is het uiteinde, dat er op het eerste gezicht uitziet als een verdikking. Bij nadere bestudering bestaat het einde van de antenne uit een soort waaier van langwerpige, ovale lobben die sterk zijn afgeplat. Antennes die meerdere vertakkingen hebben komen wel meer voor in de insectenwereld maar bestaan vaak uit een onbeweeglijke structuur zoals een vedervormige of gekamde antenne. De meikever kan zijn antennes echter naar believen inklappen als gerust worden en openklappen als er gezocht wordt naar voedsel of een partner.
nl.wikipedia.org/wiki/Meikever
Derniers commentaires
→ plus de commentaires