Ik schrok me rot!
Mijn hart sloeg 120 minuten per minuut.
Een gil kon ik nog net onderdrukken.
Stel het je voor ... ik was aan het wandelen met mijn fototoestel in mijn handen.
Het bos was verlaten want niemand haalt het in zijn hoofd om te gaan wandelen nadat het de hele dag geregend heeft.
Het regende zelfs een klein beetje.
Ik was klaar om elk beestje, groot of klein dat opeens in mijn vizier zou opduiken, te fotograferen.
En toen hoorde ik achter me een geluid!
Toen ik omkeek zag ik een groot specimen dat snel en rakelings langs me heen stoof.
Heel snel was het voorbij.
Maar ik heb "HET" toch nog op het nippertje op de foto gekregen, het sluipende specimen dat hier vaker de bossen onveilig maakt.
Derniers commentaires
→ plus de commentaires